«Ας αποτολμήσω εγώ ο άσημος, ο στοιχειώδους εκπαιδεύσεως και ακόμη πιο στοιχειώδους νομικής, συνταγματικής και πολιτικής παιδείας, και ο αποσυνάγωγος (από το ίδιο μου το σπίτι, στο οποίο δεν με καλωσόρισε επανερχόμενον κανείς, γιατί ποτέ δεν έφυγα και γιατί ήμουν πάντα εκεί) να απαντήσω στην αυθεντία του «πρωθυπουργικού συμβούλου» (τυπικά ή άτυπα συμβούλου ή συμβούλων, αφιλοκερδώς ή επί χρήμασι και πάντως, ανιδιοτελώς και αλτρουιστικά προσφέροντος υπέρ της Ν.Δ., αλλά και όποιου άλλου κόμματος ή πολιτικού αρχηγού στην Ελλάδα ή διεθνώς του το ζητήσει, τις καλές του υπηρεσίες). Να απαντήσω και να πω δύο σκέψεις για το δικαίωμα γνώμης του βουλευτού σήμερα. Για το δικαίωμα και την υποχρέωση γνώμης.Εννοείται πως δεν θα ησχολούμην με τους τίτλους και τις ιδιότητες του εν λόγω κυρίου αν, πρώτον, ο ίδιος δεν τους συνομολογούσε διά της σιωπής του έστω, δηλαδή διά της μη διάψευσης του σχετικού τίτλου που φαίνεται ότι αρέσκεται να κατέχει ή να του αποδίδεται και, δεύτερον, αν δεν προέβαλε τη συνηγορητική του υπερκινητικότητα παριστάνοντας τον πρωθυπουργικό «Ηρακλέα» και τον ασκούντα, όχι βεβαίως καθ’ υποβολήν, καλοπροαίρετη πάντα κριτική εναντίον των «αντιφρονούντων βουλευτών», όπως αποκαλεί τους ενίοτε διατυπώνοντες ελεύθερα τη γνώμη τους βουλευτές. Οχι διαφωνία, απλώς γνώμη διάφορο της δικής του ή του «κονκλαβίου».Αναφέρομαι συγκεκριμένα σε ένα σχόλιό του στον «Ελεύθερο Τύπο» στις 31-8-08, που σε διάφορες παραλλαγές δημοσιεύεται συντονισμένα και σε άλλα έντυπα, το οποίο -κατά τα φαινόμενα- αποτελεί τη βασική «γραμμή» επίθεσης του «εθελοντικού» δημοσιογραφικού στρατού εναντίον των «διαφωνούντων».Και απαντώ:1. Η κυβέρνηση δεν είναι «όμηρος» καμιάς «ισχνής πλειοψηφίας», που διαμορφώθηκε είτε «από το νόμο Σκανδαλίδη», όπως λέει ο «πρωθυπουργικός σύμβουλος», είτε από τις πρόωρες εκλογές του 2007 είτε από οποιαδήποτε άλλη αιτία (όπως π.χ. η κατασυκοφάντηση του δικομματισμού, η σκοπούμενη απαξίωση της αυτοδυναμίας των κυβερνήσεων και η όχι τυχαία, αλλά μάλλον σε κοντόφθαλμους υπολογισμούς οφειλόμενη, ενίσχυση των μικρότερων κομμάτων). Αλλο το ζήτημα εάν είναι «όμηρος» τυχόν παλιών ή νέων «νταβατζήδων» κατά την παροιμιώδη πλέον έκφραση. Ας μην αναζητούν, λοιπόν, άλλοθι και εξιλαστήρια θύματα στους «αντάρτες». Ματαιοπονούν. Και αν ως στόχο τους έχουν τη σιωπή των αμνών ή μόνο τη «σύμφωνο γνώμη», κάτι τέτοιο δεν μοιάζει και τόσο δημοκρατικό.2. Ας διαχειρισθεί ο ίδιος αρθρογράφος και ο ίδιος αντικειμενικός αναλυτής την αντίφασή του, όταν από τη μια ομιλεί για ένταση του προβλήματος «από τη στάση μικρής ομάδας» και από την άλλη διευκρινίζει ότι «ούτε ομάδα αποτελούν ούτε διαθέτουν συγκεκριμένες απόψεις». Μπορεί να είναι κι έτσι. Γιατί, πράγματι, δεν αποτελούμε ομάδα τύπου triumviratum, «τριάδα», σαν εκείνη που είχαν συγκροτήσει κάποια τρία πρωτοκλασάτα στελέχη και βαρύγδουποι υπουργοί το 1993, ούτε έχουμε συγκεκριμένες και μάλιστα στοχευμένες απόψεις σαν εκείνους τότε. Και, φυσικά, έχουμε άλλες απόψεις και άλλους στόχους πολύ συγκεκριμένους και απλούς. Να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα στην κυβέρνηση και το κόμμα. Να σώσουμε ό,τι μπορούμε. Και, προπαντός, την τιμή και την αξιοπρέπεια της παράταξης. Πράγματα ίσως αδιανόητα για σχολιαστές και πολιτικούς ασκημένους στη νομή του κόπου των άλλων.3. Ως προς τις ντουφεκιές στον αέρα «αίσθηση που παίρνει κανείς», προφανώς και ο έγκυρος αρθρογράφος -«μάλλον πυροβολούν στα τυφλά χάριν θορύβου», είναι η ακριβής έκφραση-, δείχνει μ’ αυτό ο «επικοινωνιολόγος» δημοσιογράφος όλη την αλαζονεία και υπεροψία του έναντι των εκλεγμένων επί σειράν εκλογών βουλευτών. Πόθεν αντλεί τέτοιο δικαίωμα; Μόνον εκ χαρακτήρος; Ποιος; Εκείνος (και οι όμοιοί του) που για λόγους ευνοήτους (που έχουν σχέση με τα «τσανάκια») «σταβλίζεται» πάντα μέσα σε κομματικά μαγειρεία και δεν έχει βάλει ποτέ στη ζωή του κάλπη ούτε για νεωκόρος στην εκκλησία της ενορίας του, που λέει ο λόγος; Ομιλεί, ακόμη, και για «δυσφορία (των διαφωνούντων) εν σχέσει με την προσωπική τους διαδρομή στο κυβερνών κόμμα», υπονοώντας την απώλεια των υπουργικών θώκων. Ελεος! Δεν βλέπει πως οι ανήκεστες ίσως βλάβες και οι ζημιές προέρχονται από τους υπερέμπιστους υπουργούς; Και από τους «κολλητούς» και τους «κουμπάρους» και τα νεόφερτα «golden boys»; Τόση ευτέλεια στα κίνητρα; Μόνον αυτά τα κριτήρια βρίσκονται στοιβαγμένα στο νου και τον τρόπο σκέψης του συγγραφέα-αναλυτή; Δεν μπορούν να χωρέσουν άλλα, όπως π.χ. ένα απλό, έστω, ενδιαφέρον για την τύχη του απλού λαού και του τόπου μας; Ή της παράταξής μας; Για την τύχη, σε έσχατη σκέψη και αγωνία, του κόμματός μας που υπηρετήσαμε με αυταπάρνηση και συνέπεια μια ολόκληρη ζωή, σε αντίθεση ίσως προς κάποιους τιμητές μας;Τέλος, να ιδιωτεύσουμε, φαίνεται πως είναι η σταθερή υπόκρουση και η έμμεση όσο και εύγλωττη υπόδειξη-προτροπή του «πρωθυπουργικού συμβούλου» και των ομοσχόλων του. Να μην έχουμε εμείς γνώμη για τα δημόσια πράγματα. Για την πατρίδα, για την κοινωνία, για την παράταξη. Να έχουν μόνο εκείνος και τα μέλη της παρέας (τα εμφορούμενα, μάλιστα, και από την «ιδεολογία» της παρέας). Ομως, για μια τέτοια ποινή (της ιδιώτευσης) δεν εγεννήθη άνθρωπος να μας την επιβάλει. Να την επιβάλει σε ελεύθερους ανθρώπους, δημοκράτες και νεοδημοκράτες πολίτες το 2008. Δεν είμαι απρόβλεπτος. Είμαι προβλεψιμότατος άνθρωπος, ελεύθερος Ελληνας.Β.Γ.Π.8.ΙΧ.’08P.S. Μη ρωτήσετε, παρακαλώ, την τέως Πρόεδρο της Βουλής αν συμφωνεί μαζί μου. Το ξέρω, διαφωνεί, όπως και όλο το κατεστημένο, το εθισμένο στις αφ΄ υψηλού και από καθέδρας κρίσεις σε βάρος των αγωνιστών που έχουν ψυχή ή «ψυχισμό». Η γνώμη της είναι πάντοτε ολόσωστη και πάντοτε ωφέλιμη και δεν προκαλεί ποτέ ζημιά (ούτε παραταξιακή ούτε εθνική), όπως, άλλωστε, φάνηκε από τη βαθυστόχαστη προσφώνησή της στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν του ανακοίνωνε το αποτέλεσμα της εκλογής του».Β.Γ.Π.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου