ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Με κατέπληξε το άρθρο του Σταύρου Λυγερού στην Καθημερινή («Η Κρίση σαν Καταλύτης», φ. 4 Μαρτίου 2011) διότι πέραν των άλλων δείχνει να μην παρακολουθεί τα δημοσιεύματα της ίδιας της Καθημερινής η και να αμφισβητεί την εγκυρότητα των ρεπορτάζ της. Πως άλλως μπορούν να ερμηνευθούν τοποθετήσεις του τύπου «Από δανειακή σύμβαση, το συνεχώς ανανεούμενο Μνημόνιο έχει μετατραπεί σε ευαγγέλιο και μπούσουλα της κυβερνητικής πολιτικής» και «η συνταγή της (τρόικας) έχει βυθίσει την οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, δημιουργώντας οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Αν ισχύει κάτι δεν είναι το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», αλλά η εξίσωση «Μνημόνιο ίσον χρεοκοπία». Την ίδια στιγμή όμως η «Κ», με επανειλημμένα ρεπορτάζ και σημειώματα σχολιαστών της, επισημαίνει πως μέλη της κυβέρνησης αντιστρατεύονται βασικές διατάξεις του Μνημονίου, καθυστερούν την εφαρμογή του και πως, σε κάθε περίπτωση, αν δεν υπάρξουν τελικά θετικά αποτελέσματα αυτό δεν θα είναι επακόλουθο της «εφαρμογής» αλλά της «μη εφαρμογής του».
Την ίδια ημέρα που δημοσιεύθηκε το κείμενο του κ. Λυγερού, η «Κ» («Καθυστερούν οι αλλαγές σε κλειστά επαγγέλματα και ενέργεια») σημειώνει: «..η κυβέρνηση εμφανίζεται αδύναμη να προωθήσει με ταχύτητα και αποφασιστικότητα τις διαρθρωτικές αλλαγές. Τα κλειστά επαγγέλματα «μισάνοιξαν», αφού διατηρήθηκαν τα καθορισμένα περιθώρια κέρδους των φαρμακοποιών, οι κατώτατες αμοιβές για δικηγόρους και μηχανικούς καθώς και άλλοι περιορισμοί. Στον τομέα της ενέργειας, η κυβέρνηση φοβάται τη σύγκρουση με τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και αναζητεί τρόπους όχι απλώς να καθυστερήσει την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και να ενισχύσει το μονοπώλιο της ΔΕΗ. Η ίδια στασιμότητα παρατηρείται και στην άρση των εμποδίων στην επιχειρηματικότητα. Οι θεσμικές παρεμβάσεις για την απλοποίηση των διαδικασιών ίδρυσης και αδειοδότησης επιχειρήσεων είτε δεν εφαρμόζονται είτε δεν έχουν πάρει καν τη μορφή νομοσχεδίου. Στα χαρτιά παραμένουν και οι αλλαγές στον ΟΣΕ και τις άλλες ΔΕΚΟ. Ολα αυτά ενισχύουν τον προβληματισμό της τρόικας και των Ευρωπαίων για την ικανότητα της Ελλάδας να φέρει σε πέρας το Μνημόνιο».
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η αντίθεση στο Μνημόνιο δεν αποτελεί καινούργια θρησκεία στηριγμένη στην αρχή του «πίστευε και μη ερεύνα». Οφείλουν οι αντιτιθέμενοι στην σχετική δανειακή σύμβαση να εξηγήσουν τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε η χώρα να ξεπεράσει τα οικονομικά της αδιέξοδα με διαφορετικό τρόπο. Κι όχι με την επίκληση απλά μιάς «άλλης» πολιτικής. Από απόψεις και λόγια έχουμε χορτάσει. Αντί λοιπόν για δηλητήριο (γεμάτο βέβαια με ανακρίβειες όπως ο χαρακτηρισμός σαν νεοφιλελεύθερων, πολιτικών όπως οι φορολογικές επιδρομές κατά πολιτών, επιχειρήσεων και ακινήτων) καλό θα είναι να διοχετεύονται και προτάσεις προς την κοινή γνώμη.
Με κατέπληξε το άρθρο του Σταύρου Λυγερού στην Καθημερινή («Η Κρίση σαν Καταλύτης», φ. 4 Μαρτίου 2011) διότι πέραν των άλλων δείχνει να μην παρακολουθεί τα δημοσιεύματα της ίδιας της Καθημερινής η και να αμφισβητεί την εγκυρότητα των ρεπορτάζ της. Πως άλλως μπορούν να ερμηνευθούν τοποθετήσεις του τύπου «Από δανειακή σύμβαση, το συνεχώς ανανεούμενο Μνημόνιο έχει μετατραπεί σε ευαγγέλιο και μπούσουλα της κυβερνητικής πολιτικής» και «η συνταγή της (τρόικας) έχει βυθίσει την οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, δημιουργώντας οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Αν ισχύει κάτι δεν είναι το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», αλλά η εξίσωση «Μνημόνιο ίσον χρεοκοπία». Την ίδια στιγμή όμως η «Κ», με επανειλημμένα ρεπορτάζ και σημειώματα σχολιαστών της, επισημαίνει πως μέλη της κυβέρνησης αντιστρατεύονται βασικές διατάξεις του Μνημονίου, καθυστερούν την εφαρμογή του και πως, σε κάθε περίπτωση, αν δεν υπάρξουν τελικά θετικά αποτελέσματα αυτό δεν θα είναι επακόλουθο της «εφαρμογής» αλλά της «μη εφαρμογής του».
Την ίδια ημέρα που δημοσιεύθηκε το κείμενο του κ. Λυγερού, η «Κ» («Καθυστερούν οι αλλαγές σε κλειστά επαγγέλματα και ενέργεια») σημειώνει: «..η κυβέρνηση εμφανίζεται αδύναμη να προωθήσει με ταχύτητα και αποφασιστικότητα τις διαρθρωτικές αλλαγές. Τα κλειστά επαγγέλματα «μισάνοιξαν», αφού διατηρήθηκαν τα καθορισμένα περιθώρια κέρδους των φαρμακοποιών, οι κατώτατες αμοιβές για δικηγόρους και μηχανικούς καθώς και άλλοι περιορισμοί. Στον τομέα της ενέργειας, η κυβέρνηση φοβάται τη σύγκρουση με τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και αναζητεί τρόπους όχι απλώς να καθυστερήσει την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και να ενισχύσει το μονοπώλιο της ΔΕΗ. Η ίδια στασιμότητα παρατηρείται και στην άρση των εμποδίων στην επιχειρηματικότητα. Οι θεσμικές παρεμβάσεις για την απλοποίηση των διαδικασιών ίδρυσης και αδειοδότησης επιχειρήσεων είτε δεν εφαρμόζονται είτε δεν έχουν πάρει καν τη μορφή νομοσχεδίου. Στα χαρτιά παραμένουν και οι αλλαγές στον ΟΣΕ και τις άλλες ΔΕΚΟ. Ολα αυτά ενισχύουν τον προβληματισμό της τρόικας και των Ευρωπαίων για την ικανότητα της Ελλάδας να φέρει σε πέρας το Μνημόνιο».
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η αντίθεση στο Μνημόνιο δεν αποτελεί καινούργια θρησκεία στηριγμένη στην αρχή του «πίστευε και μη ερεύνα». Οφείλουν οι αντιτιθέμενοι στην σχετική δανειακή σύμβαση να εξηγήσουν τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε η χώρα να ξεπεράσει τα οικονομικά της αδιέξοδα με διαφορετικό τρόπο. Κι όχι με την επίκληση απλά μιάς «άλλης» πολιτικής. Από απόψεις και λόγια έχουμε χορτάσει. Αντί λοιπόν για δηλητήριο (γεμάτο βέβαια με ανακρίβειες όπως ο χαρακτηρισμός σαν νεοφιλελεύθερων, πολιτικών όπως οι φορολογικές επιδρομές κατά πολιτών, επιχειρήσεων και ακινήτων) καλό θα είναι να διοχετεύονται και προτάσεις προς την κοινή γνώμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου