Εμείς, εκπρόσωποι κινημάτων και αγωνιστές από όλο τον κόσμο, συναντηθήκαμε στην Αθήνα για να συζητήσουμε τα διδάγματα από τις προηγούμενες διεθνείς οικονομικές κρίσεις, να αμφισβητήσουμε το μη νομιμοποιημένο χρέος, να οργανώσουμε τον αγώνα για την ακύρωσή του , να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας προς τους ευρωπαϊκούς λαούς που αγωνίζονται ενάντια στα επιβαλλόμενα από τις κυβερνήσεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ προγράμματα λιτότητας όπως εκφράζονται στα Μνημόνια, καθώς και να διατυπώσουμε ένα σχέδιο αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων το οποίο να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των λαών, αντί να υπηρετεί μια μικρή οικονομική και κοινωνική ελίτ.
Από τη δεκαετία τα 1970, πολλές χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου έχουν βιώσει κρίσεις χρέους. Λόγω του ξέφρενου και ανεύθυνου δανεισμού του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ορισμένες από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου αντιμετώπισαν μείωση του εισοδήματος και περικοπές κοινωνικών δαπανών, όταν το ΔΝΤ επέβαλε σκληρές πολιτικές λιτότητας για τη διάσωση των τραπεζών και των χρηματιστών. Αυτές οι πολιτικές ήταν άδικες και δεν οδήγησαν στην ανάκαμψη.
Αντίθετα, αύξησαν την εξάρτηση των χρεωμένων χωρών από τις χρηματοπιστωτικές αγορές, ενώ κατέστησαν τις κυβερνήσεις μη υπόλογες στους λαούς τους. Η οικονομική ανάκαμψη έγινε δυνατή μόνο όταν κάποιες χώρες απαίτησαν τα δικαιώματά τους και αντιστάθηκαν στην επιβολή της λιτότητας, στη διάσωση των χρηματιστών και στο συντριπτικό βάρος του χρέους. Αυτό συνέβη στην Αργεντινή το 2001. Άλλες χώρες μπορούν να επωφεληθούν από την πείρα της, συμπεριλαμβανομένων της Αιγύπτου, της Τυνησίας και όλου του αραβικού κόσμου που αγωνίζεται τούτη την περίοδο για δημοκρατία και αντιμετώπιση του απεχθούς χρέους, το οποίο συσσώρευσαν τα δικτατορικά καθεστώτα.
Από τη δεκαετία τα 1970, πολλές χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου έχουν βιώσει κρίσεις χρέους. Λόγω του ξέφρενου και ανεύθυνου δανεισμού του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ορισμένες από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου αντιμετώπισαν μείωση του εισοδήματος και περικοπές κοινωνικών δαπανών, όταν το ΔΝΤ επέβαλε σκληρές πολιτικές λιτότητας για τη διάσωση των τραπεζών και των χρηματιστών. Αυτές οι πολιτικές ήταν άδικες και δεν οδήγησαν στην ανάκαμψη.
Αντίθετα, αύξησαν την εξάρτηση των χρεωμένων χωρών από τις χρηματοπιστωτικές αγορές, ενώ κατέστησαν τις κυβερνήσεις μη υπόλογες στους λαούς τους. Η οικονομική ανάκαμψη έγινε δυνατή μόνο όταν κάποιες χώρες απαίτησαν τα δικαιώματά τους και αντιστάθηκαν στην επιβολή της λιτότητας, στη διάσωση των χρηματιστών και στο συντριπτικό βάρος του χρέους. Αυτό συνέβη στην Αργεντινή το 2001. Άλλες χώρες μπορούν να επωφεληθούν από την πείρα της, συμπεριλαμβανομένων της Αιγύπτου, της Τυνησίας και όλου του αραβικού κόσμου που αγωνίζεται τούτη την περίοδο για δημοκρατία και αντιμετώπιση του απεχθούς χρέους, το οποίο συσσώρευσαν τα δικτατορικά καθεστώτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου