Από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» Ο νέος πατριωτισμός

Από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»



Από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»



Ο νέος πατριωτισμός


Tου Αλεξη Παπαχελα


Δεν διαφωνώ καθόλου με όσους πιστεύουν ότι οι ιστορικές στιγμές που ζούμε μπορούν να συγκριθούν με το 1909, το 1922 ή άλλες κρίσιμες καμπές της Νεοελληνικής Ιστορίας. Ολοι μας ψάχνουμε ηγεσία, όραμα, δοκάρια πάνω στα οποία να στηρίξουμε το φρόνημα στις σκοτεινές ώρες που διανύουμε. Οι πολίτες αυτής της χώρας νιώθουν την απελπισία και δεν βλέπουν φως, μοιάζουν με ανθρώπους που βρίσκονται στο επί-κεντρο μιας θύελλας, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι υπάρχει πυξίδα, καπετάνιος και εντέλει ασφα-λής αντίπερα όχθη. Οι απειλές είναι πολλές και είναι αποτέλεσμα δεκαετιών. Η χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει μόνο οικονομικά. Εχει ένα διαλυμένο κράτος, δεν μπορεί να λύσει απλά προβλήματα όπως η διαχείριση των σκουπιδιών, τα πανεπιστήμιά της είναι τραγικά και όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις κάτι σάπιο από κάτω. Ναι, έχετε δίκιο, αν αυτό σκέπτεσθε• και τα μέσα ενημέρωσης έχουν παίξει έναν άθλιο ρόλο, άλλοτε συγκαλύπτοντας και άλλοτε καταγγέλλοντας και φωνασκώντας απλώς για τα νούμερα και τον χα-βαλέ...


Πρέπει, λοιπόν, να ξαναστήσουμε το ελληνικό κράτος, να βεβαιωθούμε ότι η ανομία δεν είναι πια ο κανό-νας και να οργανώσουμε όλη τη χώρα σε άλλες βάσεις. Ακούω διαφόρους που θεωρούν ότι η λύση είναι ένα μεγάλο πατριωτικό, αντιμνημονιακό μέτωπο, που θα φέρει μαζί την Εκκλησία, το ΚΚΕ, το παλαιό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και ένα τμήμα της λαϊκής Δεξιάς. Υπέροχο ακούγεται, αλλά με ποια προοπτική; Τι θέλουμε πάλι; Κάποιους που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του λαού, θα του θυμίσουν ένα ένδοξο παρελθόν και θα του πουλήσουν πάλι το παραμύθι ότι μας κυνηγάνε όλοι γιατί είμαστε οι... καλύτεροι; Ή μήπως ψά-χνουμε πάλι μεσσίες και κακέκτυπα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο οποίος ήξερε να ξεσηκώνει τα πλήθη έχοντας πάντοτε την ασφάλεια των άριστων και στενών σχέσεων με ό,τι πιο διαπλε-κόμενο στη χώρα;


Ας σοβαρευτούμε. Η χώρα χρειάζεται ηγέτες, όραμα αλλά και πολύ συγκεκριμένο σχέδιο και ικανούς μά-νατζερ που θα τη βγάλουν από το αδιέξοδο. Οσοι παραμυθιάζονται με τη χίμαιρα ενός μεσσία ή ενός αντι-δυτικού μετώπου ή δεν ξέρω τι άλλο, απλώς δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες της χώρας. Χρειαζόμαστε γκρίζους ανθρώπους που θα μπουν σε θέσεις-κλειδιά, στα νοσοκομεία, στις εφορίες, παντού και θα οργα-νώσουν ένα αξιόπιστο κράτος. Χρειαζόμαστε «τρελούς» υπουργούς, ενδεχομένως και με αυτοκτονικές τάσεις, που θα αψηφήσουν το πολιτικό κόστος, θα κάνουν το σωστό και θα ελπίζουν ότι έστω κι αν χάσουν την επόμενη εκλογική μάχη θα περπατάνε με το κεφάλι ψηλά σε μερικά χρόνια. Θέλουμε εξωστρεφείς τεχνοκράτες και πολιτικούς που θα πάρουν ό,τι βοήθεια χρειάζεται από το εξωτερικό αντί να επιμένουν σ' εκείνο το κομπλεξικό «σιγά που θα μας πουν οι ξένοι πώς θα τα κάνουμε».


Η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο όχι επειδή την παγίδευσαν κάποιοι ξένοι, γιατί ζήλευαν τον ήλιο και την κληρονομιά μας, αλλά γιατί εμείς δεν σταθήκαμε αντάξιοι συνεχιστές αυτής της κληρονομιάς. Είναι απί-στευτο ότι ορισμένοι ανεγκέφαλοι δεν καταλαβαίνουν ότι φτάσαμε να είμαστε ανοχύρωτο κράτος έναντι της Τουρκίας, των λαθρομεταναστών κ.ά. επειδή διαλέξαμε σαν χώρα τον δρόμο της εύκολης ευδαιμονίας και του απόλυτου μπάχαλου. Οι ίδιοι ανεγκέφαλοι αρνούνται να δουν ότι οι «πατριώτες» του παλαιού ΠΑΣΟΚ έστησαν το πάρτι με τους εξοπλισμούς με τα δήθεν δόγματά τους, πλούτισαν οι ίδιοι και μας έφε-ραν στο τελευταίο σκαλί.


Ο νέος πατριωτισμός που χρειαζόμαστε δεν θα εξαντλείται στις μεγάλες κουβέντες, στα πυροτεχνήματα και τα εφέ. Θα στηρίζεται σε επαγγελματισμό, στην αρχή πως ο Ελληνας μεγαλουργεί όταν είναι εξωστρε-φής, γεμάτος αυτοπεποίθηση και ρεαλιστής, όχι όταν κάποιοι τον καλούν σε ψευδεπίγραφους αγώνες ενα-ντίον φανταστικών εχθρών, χαϊδεύοντάς του τα αυτιά. Εχουμε, άλλωστε, δει πού καταλήγει συνήθως αυ-τού του τύπου η... εθνική τύφλωση.




Tου Αλεξη Παπαχελα
Δεν διαφωνώ καθόλου με όσους πιστεύουν ότι οι ιστορικές στιγμές που ζούμε μπορούν να συγκριθούν με το 1909, το 1922 ή άλλες κρίσιμες καμπές της Νεοελληνικής Ιστορίας. Ολοι μας ψάχνουμε ηγεσία, όραμα, δοκάρια πάνω στα οποία να στηρίξουμε το φρόνημα στις σκοτεινές ώρες που διανύουμε. Οι πολίτες αυτής της χώρας νιώθουν την απελπισία και δεν βλέπουν φως, μοιάζουν με ανθρώπους που βρίσκονται στο επί-κεντρο μιας θύελλας, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι υπάρχει πυξίδα, καπετάνιος και εντέλει ασφα-λής αντίπερα όχθη. Οι απειλές είναι πολλές και είναι αποτέλεσμα δεκαετιών. Η χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει μόνο οικονομικά. Εχει ένα διαλυμένο κράτος, δεν μπορεί να λύσει απλά προβλήματα όπως η διαχείριση των σκουπιδιών, τα πανεπιστήμιά της είναι τραγικά και όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις κάτι σάπιο από κάτω. Ναι, έχετε δίκιο, αν αυτό σκέπτεσθε• και τα μέσα ενημέρωσης έχουν παίξει έναν άθλιο ρόλο, άλλοτε συγκαλύπτοντας και άλλοτε καταγγέλλοντας και φωνασκώντας απλώς για τα νούμερα και τον χα-βαλέ...


Πρέπει, λοιπόν, να ξαναστήσουμε το ελληνικό κράτος, να βεβαιωθούμε ότι η ανομία δεν είναι πια ο κανό-νας και να οργανώσουμε όλη τη χώρα σε άλλες βάσεις. Ακούω διαφόρους που θεωρούν ότι η λύση είναι ένα μεγάλο πατριωτικό, αντιμνημονιακό μέτωπο, που θα φέρει μαζί την Εκκλησία, το ΚΚΕ, το παλαιό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και ένα τμήμα της λαϊκής Δεξιάς. Υπέροχο ακούγεται, αλλά με ποια προοπτική; Τι θέλουμε πάλι; Κάποιους που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του λαού, θα του θυμίσουν ένα ένδοξο παρελθόν και θα του πουλήσουν πάλι το παραμύθι ότι μας κυνηγάνε όλοι γιατί είμαστε οι... καλύτεροι; Ή μήπως ψά-χνουμε πάλι μεσσίες και κακέκτυπα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο οποίος ήξερε να ξεσηκώνει τα πλήθη έχοντας πάντοτε την ασφάλεια των άριστων και στενών σχέσεων με ό,τι πιο διαπλε-κόμενο στη χώρα;


Ας σοβαρευτούμε. Η χώρα χρειάζεται ηγέτες, όραμα αλλά και πολύ συγκεκριμένο σχέδιο και ικανούς μά-νατζερ που θα τη βγάλουν από το αδιέξοδο. Οσοι παραμυθιάζονται με τη χίμαιρα ενός μεσσία ή ενός αντι-δυτικού μετώπου ή δεν ξέρω τι άλλο, απλώς δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες της χώρας. Χρειαζόμαστε γκρίζους ανθρώπους που θα μπουν σε θέσεις-κλειδιά, στα νοσοκομεία, στις εφορίες, παντού και θα οργα-νώσουν ένα αξιόπιστο κράτος. Χρειαζόμαστε «τρελούς» υπουργούς, ενδεχομένως και με αυτοκτονικές τάσεις, που θα αψηφήσουν το πολιτικό κόστος, θα κάνουν το σωστό και θα ελπίζουν ότι έστω κι αν χάσουν την επόμενη εκλογική μάχη θα περπατάνε με το κεφάλι ψηλά σε μερικά χρόνια. Θέλουμε εξωστρεφείς τεχνοκράτες και πολιτικούς που θα πάρουν ό,τι βοήθεια χρειάζεται από το εξωτερικό αντί να επιμένουν σ' εκείνο το κομπλεξικό «σιγά που θα μας πουν οι ξένοι πώς θα τα κάνουμε».


Η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο όχι επειδή την παγίδευσαν κάποιοι ξένοι, γιατί ζήλευαν τον ήλιο και την κληρονομιά μας, αλλά γιατί εμείς δεν σταθήκαμε αντάξιοι συνεχιστές αυτής της κληρονομιάς. Είναι απί-στευτο ότι ορισμένοι ανεγκέφαλοι δεν καταλαβαίνουν ότι φτάσαμε να είμαστε ανοχύρωτο κράτος έναντι της Τουρκίας, των λαθρομεταναστών κ.ά. επειδή διαλέξαμε σαν χώρα τον δρόμο της εύκολης ευδαιμονίας και του απόλυτου μπάχαλου. Οι ίδιοι ανεγκέφαλοι αρνούνται να δουν ότι οι «πατριώτες» του παλαιού ΠΑΣΟΚ έστησαν το πάρτι με τους εξοπλισμούς με τα δήθεν δόγματά τους, πλούτισαν οι ίδιοι και μας έφε-ραν στο τελευταίο σκαλί.


Ο νέος πατριωτισμός που χρειαζόμαστε δεν θα εξαντλείται στις μεγάλες κουβέντες, στα πυροτεχνήματα και τα εφέ. Θα στηρίζεται σε επαγγελματισμό, στην αρχή πως ο Ελληνας μεγαλουργεί όταν είναι εξωστρε-φής, γεμάτος αυτοπεποίθηση και ρεαλιστής, όχι όταν κάποιοι τον καλούν σε ψευδεπίγραφους αγώνες ενα-ντίον φανταστικών εχθρών, χαϊδεύοντάς του τα αυτιά. Εχουμε, άλλωστε, δει πού καταλήγει συνήθως αυ-τού του τύπου η... εθνική τύφλωση.