Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΜΙΜΗΣΗ Ή ΓΙΑ ΑΠΟΦΥΓΗ;



(ΑΠΟ ΤΟ politis-gr)


Τον περασμένο Μάρτιο σας είχα παρουσιάσει τις απόψεις του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο πανεπιστήμιο Towson του Maryland , κ. Θ. Καρυώτη.

Όπως θα διαπιστώσατε είχε προβλέψει την παρακμή της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ και την επερχόμενη οικονομική κρίση.

Ο κ. Καρυώτης είναι συγχρόνως και μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας .Δικαιωματικά λοιπόν θα πρέπει να σταθούμε και να αφουγκραστούμε τις απόψεις του, σε ότι αφορά τις νεότερες εξελίξεις στη χρόνια διαφορά μας με την Τουρκία σχετικά με το Αιγαίο.

Αναφέρω επιλεκτικά τα κυριότερα σημεία από το άρθρο του στην χθεσινή «Ε» :

«Μόλις προ ολίγων ημερών, στις 3 Φεβρουαρίου 2009, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εξέδωσε μια καθοριστική απόφαση για την ταυτόχρονη οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρουμανία. Το μήλο της Έριδος μεταξύ των δύο χωρών ήταν, για πολλά χρόνια τώρα, ένα νησί της Ουκρανίας, το νησί Serpent («Φίδι») στη Μαύρη Θάλασσα. Είναι αρκετά μικρό νησί το οποίο δεν είχε κατοικηθεί, παρά μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια, χωρίς βέβαια να θεωρείται βραχονησίδα. Η Ρουμανία επέμενε ότι το συγκεκριμένο νησί δεν δικαιούται ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε και ΑΟΖ. Έτσι, οι δύο χώρες υπέγραψαν ένα συνυποσχετικό και ζήτησαν από το Διεθνές Δικαστήριο να οριοθετήσει εκείνο τις δύο θαλάσσιες ζώνες με την ταυτόχρονη δέσμευση ότι η απόφαση θα γινόταν σεβαστή και από τις δύο χώρες. Η απόφαση της 3ης Φεβρουαρίου παρουσιάζει σημαντικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα, καθώς η θέση της Ουκρανίας προσομοιάζει με τη στάση και τα συμφέροντα της Αθήνας στο Αιγαίο, ενώ τα επιχειρήματα της Ρουμανίας θα μπορούσαν να αντιστοιχούν σε αυτά της Άγκυρας. Η απόφαση του Δικαστηρίου ήταν, μέχρι ενός ορίου, υπέρ της Ρουμανίας και έτσι αξίζει να μελετηθεί ιδιαιτέρως, καθώς φαίνεται να αποτελεί προηγούμενο το οποίο θα μπορούσε να δυσχεραίνει κάπως τη θέση της Ελλάδας στη διαφορά της με την Τουρκία στο δρόμο προς τη Χάγη. Ο χάρτης της απόφασης δείχνει ότι το Δικαστήριο οριοθέτησε τα θαλάσσια σύνορα των δύο χωρών, κυρίως, με τη μέθοδο της μέσης γραμμής, κάτι που υποστηρίζει και η Ελλάδα στην περίπτωση του Αιγαίου. Δυστυχώς, όμως, δεν έδωσε στο νησί της Ουκρανίας δικαιώματα υφαλοκρηπίδας ή Οικονομικής Ζώνης. Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση το Δικαστήριο ασχολήθηκε με ένα και μόνο μικρό νησί στη Μαύρη Θάλασσα. Είναι προφανώς διαφορετικό να ασχοληθεί με εκατοντάδες νησιά διάσπαρτα στο Αιγαίο και βεβαίως είναι και μεγάλα και κατοικημένα. Πρέπει, από την άλλη, να τονίσουμε ότι το Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη καθόλου ότι η Μαύρη Θάλασσα είναι μια κλειστή ή ημίκλειστη θάλασσα. Κάτι που συμφέρει την Ελλάδα, καθώς είναι γνωστή η θέση της Τουρκίας που επιμένει ότι το Αιγαίο Πέλαγος αποτελεί κλειστή ή ημίκλειστη θάλασσα. Αν το Δικαστήριο δεν θεωρεί τη Μαύρη Θάλασσα ως κλειστή, σίγουρα δεν θα μπορούσε ποτέ να θεωρήσει ούτε το Αιγαίο ως κλειστή θάλασσα. Για πάνω από τριάντα χρόνια η Ελλάδα επιμένει μονότονα ότι η μοναδική της διαφορά με την Τουρκία είναι νομική και αφορά αποκλειστικά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Ωστόσο, εδώ και 25 χρόνια η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει υπερκερασθεί από αυτή της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), προς την οποία στρέφουν το ενδιαφέρον τους τα κράτη. Η τελευταία απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης είναι μια αφορμή για να ξυπνήσει η Αθήνα από τον λήθαργο 25 χρόνων και να ζητήσει από το Δικαστήριο την ταυτόχρονη οριοθέτηση και των δύο θαλάσσιων ζωνών. Δηλαδή, της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Το πρόβλημα είναι αν πραγματικά θέλουμε ή όχι να επιλύσουμε αυτή τη μακρόχρονη διένεξη με την Τουρκία. Η Ρουμανία και η Ουκρανία έλυσαν τη διαφορά τους ειρηνικά, χωρίς να σκέπτονται νικητές και ηττημένους. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς».Ενδιαφέρουσες όπως πάντα οι απόψεις του Καθηγητή. Θα συμφωνήσω ότι στον σύγχρονο κόσμο που ζούμε και πιστεύοντας στις Διεθνείς αρχές περί κράτους Δικαίου, θα πρέπει να το επιβεβαιώνουμε και έμπρακτα τόσο εμείς , όσο και η Τουρκία.Βασιζόμενοι στους ακρογωνιαίους λίθους μιας ευνομούμενης κοινωνίας θα πρέπει να παραπέμψουμε το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως «πακέτο», με σκοπό να λυθούν τα προβλήματα «μια και καλή» χωρίς νικητές και ηττημένους. Δίκαια και ειρηνικά προς όφελος και των δύο λαών.Όμως… πολύ φοβάμαι κ. Καθηγητά ότι το βαθύ κράτος της Τουρκίας δεν σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: