Ανήκουστο, απίστευτο και, όμως, αληθινό. Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, μετά το σακάτεμα της εθνικής κυριαρχίας και προκειμένου η χώρα και η δημοκρατία να μη γέρνουν… μονόπαντα, φέρεται απο-φασισμένη να σακατέψει και τη λαϊκή κυριαρχία.
Δηλαδή, την ισχύ της λαϊκής ψήφου! Και, μάλιστα, μέσω ενός εργαλείου που αποτελεί την πεμπτουσία της λαϊκής κυριαρχίας. Μέσω… δημοψηφισμάτων. Η ετυμηγορία των οποίων – λέει – δεν θα είναι δεσμευτική για την εκάστοτε κυβέρνηση.
Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης το μέγεθος της πρόκλησης, ας εφαρμόσει την «κυβερνητική με-θοδολογία» στο ένα και μοναδικό δημοψήφισμα που διενεργήθηκε στη Μεταπολιτευτική Ελλάδα: Στο δη-μοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974, κατά το οποίο ο Λαός αποφάσισε για τη μορφή του Πολιτεύματος: αν επιθυμεί Βασιλευομένη ή Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Ο Λαός τότε, με ποσοστό 69%, τάχθηκε εναντίον της Βασιλευομένης και υπέρ της Προεδρευομέ-νης. Φαντασθείτε, λοιπόν, να έβγαινε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και να έλεγε: «Δεν με δεσμεύει η από-φαση του Λαού, διότι πιστεύω πως η ύπαρξη κληρονομικού Ανώτατου Άρχοντα εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας!..».
Και να έφερνε τον βασιλιά!
Βεβαίως, η κυβέρνηση των κατεδαφίσεων, προκειμένου να θολώσει τα νερά, κάνει, ήδη, λόγο για δύο κατηγοριών δημοψηφίσματα, όπου στη μια κατηγορία δεν θα δεσμεύεται να υλοποιήσει τη λαϊκή βού-ληση και στην άλλη κατηγορία θα δεσμεύεται…
Αλλά, ποια έννοια και ποια σκοπιμότητα έχει ένα δημοψήφισμα, η διενέργεια του οποίου κοστίζει εκατομμύρια στο κράτος, όταν η κυβέρνηση δεν είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί τη λαϊκή βούληση; Προς τι αυτή η ασέβεια προς το δημόσιο χρήμα και σ’ εκείνους που το προσφέρουν με χίλιες στερήσεις;
Φυσικά, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ δεν φημίζονται για τον σεβασμό τους στο δημόσιο χρήμα. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι του σημείου να νομοθετούν και διαδικασίες δημόσιας σπατάλης χωρίς αντίκρισμα, η απόσταση είναι χαώδης και κανένας «εξυπνάκιας» επικοινωνιολόγος ή «μαύρος προπαγαν-διστής» δεν μπορεί να τη γεφυρώσει.
Μόνο η συρρίκνωση και η υπερκέραση της λαϊκής κυριαρχίας μπορεί ν’ αποτελέσει μια λογική ερμηνεία των κυβερνητικών μεθοδεύσεων.
Η υπερκέραση και η συρρίκνωση της λαϊκής κυριαρχίας, όμως – το μόνο φύλλο συκής που απέ-μεινε στη «δημοκρατία των κατεδαφιστών», – θα είναι ένα πραξικόπημα το οποίο, – αντί να διοργανώσουν και να επιβάλουν οι αμερικανοκίνητοι Συνταγματάρχες, θα διοργανώσουν και θα επιβάλουν οι αμερικανο-κίνητοι και οι άφρονες βουλευτές.
Οι οποίοι, ήδη, έχουν ψηφίσει τη συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας! Γιατί, τάχα, να μην ψηφί-σουν τη συρρίκνωση και της λαϊκής κυριαρχίας; Ένα Μνημόνιο και γι’ αυτήν!
* Από την εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
Δηλαδή, την ισχύ της λαϊκής ψήφου! Και, μάλιστα, μέσω ενός εργαλείου που αποτελεί την πεμπτουσία της λαϊκής κυριαρχίας. Μέσω… δημοψηφισμάτων. Η ετυμηγορία των οποίων – λέει – δεν θα είναι δεσμευτική για την εκάστοτε κυβέρνηση.
Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης το μέγεθος της πρόκλησης, ας εφαρμόσει την «κυβερνητική με-θοδολογία» στο ένα και μοναδικό δημοψήφισμα που διενεργήθηκε στη Μεταπολιτευτική Ελλάδα: Στο δη-μοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974, κατά το οποίο ο Λαός αποφάσισε για τη μορφή του Πολιτεύματος: αν επιθυμεί Βασιλευομένη ή Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Ο Λαός τότε, με ποσοστό 69%, τάχθηκε εναντίον της Βασιλευομένης και υπέρ της Προεδρευομέ-νης. Φαντασθείτε, λοιπόν, να έβγαινε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και να έλεγε: «Δεν με δεσμεύει η από-φαση του Λαού, διότι πιστεύω πως η ύπαρξη κληρονομικού Ανώτατου Άρχοντα εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας!..».
Και να έφερνε τον βασιλιά!
Βεβαίως, η κυβέρνηση των κατεδαφίσεων, προκειμένου να θολώσει τα νερά, κάνει, ήδη, λόγο για δύο κατηγοριών δημοψηφίσματα, όπου στη μια κατηγορία δεν θα δεσμεύεται να υλοποιήσει τη λαϊκή βού-ληση και στην άλλη κατηγορία θα δεσμεύεται…
Αλλά, ποια έννοια και ποια σκοπιμότητα έχει ένα δημοψήφισμα, η διενέργεια του οποίου κοστίζει εκατομμύρια στο κράτος, όταν η κυβέρνηση δεν είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί τη λαϊκή βούληση; Προς τι αυτή η ασέβεια προς το δημόσιο χρήμα και σ’ εκείνους που το προσφέρουν με χίλιες στερήσεις;
Φυσικά, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ δεν φημίζονται για τον σεβασμό τους στο δημόσιο χρήμα. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι του σημείου να νομοθετούν και διαδικασίες δημόσιας σπατάλης χωρίς αντίκρισμα, η απόσταση είναι χαώδης και κανένας «εξυπνάκιας» επικοινωνιολόγος ή «μαύρος προπαγαν-διστής» δεν μπορεί να τη γεφυρώσει.
Μόνο η συρρίκνωση και η υπερκέραση της λαϊκής κυριαρχίας μπορεί ν’ αποτελέσει μια λογική ερμηνεία των κυβερνητικών μεθοδεύσεων.
Η υπερκέραση και η συρρίκνωση της λαϊκής κυριαρχίας, όμως – το μόνο φύλλο συκής που απέ-μεινε στη «δημοκρατία των κατεδαφιστών», – θα είναι ένα πραξικόπημα το οποίο, – αντί να διοργανώσουν και να επιβάλουν οι αμερικανοκίνητοι Συνταγματάρχες, θα διοργανώσουν και θα επιβάλουν οι αμερικανο-κίνητοι και οι άφρονες βουλευτές.
Οι οποίοι, ήδη, έχουν ψηφίσει τη συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας! Γιατί, τάχα, να μην ψηφί-σουν τη συρρίκνωση και της λαϊκής κυριαρχίας; Ένα Μνημόνιο και γι’ αυτήν!
* Από την εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου