Η Ολομέλεια της Βουλής συζητά από χθες τις κατευθύνσεις και τις προτεραιότητες της οικονομικής πολι-τικής για τα προσεχή χρόνια.
Σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Συζητά το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής».
Πλαίσιο που θέτει ως στόχους τη δημοσιονομική εξυγίανση και τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Μπορεί να διαφωνεί κανείς με αυτούς;
Η Νέα Δημοκρατία, βεβαίως όχι.
Μπορεί να αισιοδοξεί κανείς για την επίτευξή τους;
Η Νέα Δημοκρατία πιστεύει πως με τις πολιτικές που προβλέπονται δεν μπορεί.
Σήμερα, η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης.
Η εξέλιξη αυτή οφείλεται σε εσφαλμένες επιλογές και πρακτικές της ηγεσίας της κυβέρνησης, στη λανθα-σμένη «θεραπευτική αγωγή» για την αντιμετώπιση των υπαρκτών «νοσημάτων» της Οικονομίας, και στην εκτέλεσή της.
Τα αρνητικά αποτελέσματα των χειρισμών της είναι μετρήσιμα.
Και όπως έχει σημειώσει ο Kelvin:
«Όταν κάτι μπορείς να το μετρήσεις και να το εκφράσεις με αριθμούς, τότε κάτι ξέρεις για αυτό. Αν δεν μπο-ρείς να το μετρήσεις και να το εκφράσεις με αριθμούς, τότε η γνώση σου είναι ισχνή και ελάχιστα αποτελε-σματική».
Συγκεκριμένα οι μετρήσεις δείχνουν ότι:
Η ύφεση είναι βαθιά και παρατεταμένη.
Το «εσωτερικό χρέος» δημιουργεί ασφυξία.
Τα «λουκέτα» στην αγορά πολλαπλασιάζονται.
Η ανεργία αυξάνεται δραματικά.
Η φτώχεια διευρύνεται.
Η ψυχολογία και οι προσδοκίες επενδυτών και καταναλωτών έχουν καταρρεύσει.
Η ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας επιδεινώνεται.
Το κόστος δανεισμού έχει διευρυνθεί σημαντικά.
Οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν επιτυγχάνονται.
Και προφανώς, δεν πρόκειται για «αριθμητική ψευδαίσθηση».
Η πορεία εκτέλεσης του εφετινού Προϋπολογισμού επιβεβαιώνει τις αστοχίες στις προβλέψεις και τις απο-κλίσεις από τους στόχους.
Τα έσοδα καταρρέουν, οι πρωτογενείς δαπάνες διογκώνονται, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων βου-λιάζει, το έλλειμμα διευρύνεται.
Η πρόβλεψη για έλλειμμα 7,4% του ΑΕΠ, αναθεωρείται στο 10,4%.
Πρόκειται για πραγματικό δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Για απόλυτο «ναυάγιο» της οικονομικής πολιτικής.
Εκτροχιασμό που επιβάλλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας.
Επιβεβαιώνεται συνεπώς ότι το «θεραπευτικό σχήμα» που έχει τεθεί σε εφαρμογή δεν είναι το κατάλληλο.
Και η πιο έμπρακτη ομολογία αποτυχίας του είναι το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο.
Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να στηρίξει το Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο διότι:
1ον. Εδράζεται σε υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις.
Για παράδειγμα, η πρόβλεψη για επιβράδυνση της ύφεσης μέσα στο 2011 είναι μη ρεαλιστική παραδοχή.
Σύμφωνα με τις τελευταίες προβλέψεις του ΚΕΠΕ, η ύφεση το 2011 αναμένεται να διαμορφωθεί στο - 4%.
Αποδεικνύει έτσι ότι η Κυβέρνηση έχει πάρει «διαζύγιο» με την πραγματικότητα.
2ον. Ενσωματώνει πλήθος αντιφάσεων.
Για παράδειγμα, καταργεί το «πόθεν έσχες» στην κατοικία, αλλά προσθέτει πλήθος επιβαρύνσεων στην ακίνητη περιουσία.
3ον. Επιβεβαιώνει τις κυβερνητικές ανακολουθίες.
Οι παλινωδίες σε σειρά μέτρων, όπως είναι η επιστροφή φόρου από αποδείξεις δαπανών και τα όρια αφο-ρολόγητου, προδίδουν έλλειψη σχεδιασμού.
4ον. Περικλείει αποδεδειγμένα αδιέξοδες πολιτικές επιλογές.
Τα νέα, σκληρότερα, μέτρα συνιστούν εμμονή της Κυβέρνησης στη ίδια λανθασμένη συνταγή.
Στα ίδια μέσα για την υλοποίηση των στόχων.
Παρά τα όλο και ισχνότερα αποτελέσματα.
Ενδεικτικά, το χρέος, παρά τις νέες, μεγάλες μειώσεις εισοδημάτων και τις αποκρατικοποιήσεις, εκτιμάται, το 2015, στο ίδιο ύψος με αυτό που προέβλεπε το Μνημόνιο πριν ένα χρόνο, χωρίς αυτές τις παρεμβάσεις.
Επιστρέφουμε δηλαδή σήμερα στο σημείο που ήμασταν πριν από 1 χρόνο, παρά τις μεγάλες και διευρυνό-μενες θυσίες των πολιτών.
5ον. Είναι κοινωνικά άδικο.
Το Σχέδιο προβλέπει, στο μεγαλύτερο μέρος του οριζόντιες, έκτακτες και μη, φανερές και κρυφές, φορο-λογικές επιδρομές σε βάρος εκείνων που ήδη πληρώνουν προκειμένου να καλύψει τις αστοχίες της οικονο-μικής πολιτικής και την αδυναμία αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής.
Παράλληλα, η κυβέρνηση προχωρά και σε μειώσεις μισθών, σε περικοπές συντάξεων, κύριων και επικου-ρικών, και σε αυξημένες εισφορές σε όλους τους επαγγελματίες, εμπόρους και αγρότες.
Δίνοντας τη χαριστική βολή στην Οικονομία.
6ον. Είναι οικονομικά αναποτελεσματικό.
Το 2011 λαμβάνονται μέτρα ύψους 21 δισ. ευρώ, προκειμένου να μειωθεί το έλλειμμα, εάν μειωθεί, κατά 7 δισ. ευρώ.
Συνεπώς, τα 2/3 από τις θυσίες των πολιτών δεν πιάνουν τόπο.
Πρόκειται για μνημείο οικονομικής αναποτελεσματικότητας.
Και όμως η κυβέρνηση συνεχίζει να προβάλει τη φορολαγνεία της.
Παρά το ότι, σύμφωνα και με την Τράπεζα της Ελλάδος, η «περαιτέρω αύξηση της φορολογικής επιβάρυν-σης των ήδη φορολογουμένων θα κατέληγε, όχι μόνο να επιτείνει την ύφεση, αλλά και να οδηγήσει σε μείωση αντί για αύξηση των εσόδων».
Οδηγώντας στην εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας νοικοκυριών και επιχειρήσεων, στη διεύρυνση της φοροαποφυγής, και στη διόγκωση της φοροδιαφυγής.
7ον. Είναι ανεπαρκές.
Η αναλογία αύξηση εσόδων / περιστολή δαπανών είναι περίπου μισή / μισή.
Όταν, σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία και βιβλιογραφία, η ορθή δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει να βασίζεται, πρωτίστως, στην ουσιαστική συγκράτηση των πρωτογενών δαπανών.
Όμως, σύμφωνα με το Σχέδιο, οι πρωτογενείς δαπάνες εκτιμάται ότι θα μειωθούν μόλις κατά 1 δισ. ευρώ την επόμενη πενταετία.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση φοβάται τους «συντρόφους» και «πελάτες της».
8ον. Είναι ατελές.
Το Πλαίσιο δεν εμπεριέχει ρεαλιστική πρόταση αντιμετώπισης του τεράστιου χρέους.
Χρέος το οποίο αναμένεται να διαμορφωθεί περίπου στο 140% του ΑΕΠ το 2015, από 143% το 2010.
Δηλαδή, εκτιμάται ότι θα μειωθεί μόλις κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ σε 5 χρόνια, παρά τις πρωτό-γνωρες θυσίες του Ελληνικού λαού και τις αποκρατικοποιήσεις.
Οι τόκοι δε θα εκτιναχθούν στα 23 δισ. ευρώ το 2015.
Αποτέλεσμα, οι συνολικοί τόκοι να διαμορφώνονται στα 110 δισ. ευρώ για την περίοδο 2010-2015, όσο το ύψος της βοήθειας της χώρας από τους εταίρους.
9ον. Είναι αντιαναπτυξιακό.
Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων περικόπτεται εφέτος, για έκτη φορά από την αρχή του 2010, στο βωμό της «μαύρης τρύπας» των εσόδων και υπό συνθήκες πρωτόγνωρης ύφεσης και ανεργίας.
10ον. Στις αποκρατικοποιήσεις κυριαρχεί ο «ταμειακός πανικός».
Με αυστηρά χρονοδιαγράμματα, διαδικασίες και αποτιμήσεις που προκαλούν, εύλογα, ερωτηματικά και ανησυχία και αναδεικνύουν αρκετά «θολά σημεία».
Ο υπουργός, κατά τη διάρκεια της τοποθέτησής του πριν από μία εβδομάδα από το βήμα της Βουλής, έκα-νε ιδιαίτερη αναφορά στη χρησιμότητα και στην αναγκαιότητα της πραγματοποίησης αποκρατικοποιήσεων για τον πολίτη.
Η Νέα Δημοκρατία συμφωνεί απολύτως μαζί του.
Αν όμως είναι χρήσιμες γιατί η κυβέρνησή, μέχρι σήμερα, δεν έκανε ούτε μία;
Και αν είναι αναγκαίες γιατί ο Πρωθυπουργός, πριν από λίγα χρόνια ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπο-λίτευσης, καλούσε τον τότε Πρωθυπουργό να «διατηρήσει το δημόσιο έλεγχο στον ΟΤΕ, στα ΕΛΤΑ, στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, στην ΕΥΔΑΠ, στην ΕΥΑΘ και στους άλλους στρατηγικούς οργανισμούς κοινής ωφέλειας της χώρας»;
Γιατί μιλούσε για «επανακρατικοποιήσεις» και απειλούσε «για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για απιστία» στην περίπτωση του ΟΤΕ;
Σήμερα που η κυβέρνηση πούλησε μερίδιο του ΟΤΕ σε πολύ χαμηλότερη τιμή ανά μετοχή, ισχύει η δέ-σμευσή του;
Όμως, η κυβέρνηση έχει αποδείξει, τόσο για το σήμερα όσο και για το χθες, ότι διαθέτει πλεόνασμα πολι-τικού θράσους κατασυκοφάντησης των αντιπάλων της και έλλειμμα πολιτικού θάρρους αναγνώρισης των λαθών της.
Σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Συζητά το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής».
Πλαίσιο που θέτει ως στόχους τη δημοσιονομική εξυγίανση και τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Μπορεί να διαφωνεί κανείς με αυτούς;
Η Νέα Δημοκρατία, βεβαίως όχι.
Μπορεί να αισιοδοξεί κανείς για την επίτευξή τους;
Η Νέα Δημοκρατία πιστεύει πως με τις πολιτικές που προβλέπονται δεν μπορεί.
Σήμερα, η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης.
Η εξέλιξη αυτή οφείλεται σε εσφαλμένες επιλογές και πρακτικές της ηγεσίας της κυβέρνησης, στη λανθα-σμένη «θεραπευτική αγωγή» για την αντιμετώπιση των υπαρκτών «νοσημάτων» της Οικονομίας, και στην εκτέλεσή της.
Τα αρνητικά αποτελέσματα των χειρισμών της είναι μετρήσιμα.
Και όπως έχει σημειώσει ο Kelvin:
«Όταν κάτι μπορείς να το μετρήσεις και να το εκφράσεις με αριθμούς, τότε κάτι ξέρεις για αυτό. Αν δεν μπο-ρείς να το μετρήσεις και να το εκφράσεις με αριθμούς, τότε η γνώση σου είναι ισχνή και ελάχιστα αποτελε-σματική».
Συγκεκριμένα οι μετρήσεις δείχνουν ότι:
Η ύφεση είναι βαθιά και παρατεταμένη.
Το «εσωτερικό χρέος» δημιουργεί ασφυξία.
Τα «λουκέτα» στην αγορά πολλαπλασιάζονται.
Η ανεργία αυξάνεται δραματικά.
Η φτώχεια διευρύνεται.
Η ψυχολογία και οι προσδοκίες επενδυτών και καταναλωτών έχουν καταρρεύσει.
Η ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας επιδεινώνεται.
Το κόστος δανεισμού έχει διευρυνθεί σημαντικά.
Οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν επιτυγχάνονται.
Και προφανώς, δεν πρόκειται για «αριθμητική ψευδαίσθηση».
Η πορεία εκτέλεσης του εφετινού Προϋπολογισμού επιβεβαιώνει τις αστοχίες στις προβλέψεις και τις απο-κλίσεις από τους στόχους.
Τα έσοδα καταρρέουν, οι πρωτογενείς δαπάνες διογκώνονται, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων βου-λιάζει, το έλλειμμα διευρύνεται.
Η πρόβλεψη για έλλειμμα 7,4% του ΑΕΠ, αναθεωρείται στο 10,4%.
Πρόκειται για πραγματικό δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Για απόλυτο «ναυάγιο» της οικονομικής πολιτικής.
Εκτροχιασμό που επιβάλλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας.
Επιβεβαιώνεται συνεπώς ότι το «θεραπευτικό σχήμα» που έχει τεθεί σε εφαρμογή δεν είναι το κατάλληλο.
Και η πιο έμπρακτη ομολογία αποτυχίας του είναι το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο.
Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να στηρίξει το Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο διότι:
1ον. Εδράζεται σε υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις.
Για παράδειγμα, η πρόβλεψη για επιβράδυνση της ύφεσης μέσα στο 2011 είναι μη ρεαλιστική παραδοχή.
Σύμφωνα με τις τελευταίες προβλέψεις του ΚΕΠΕ, η ύφεση το 2011 αναμένεται να διαμορφωθεί στο - 4%.
Αποδεικνύει έτσι ότι η Κυβέρνηση έχει πάρει «διαζύγιο» με την πραγματικότητα.
2ον. Ενσωματώνει πλήθος αντιφάσεων.
Για παράδειγμα, καταργεί το «πόθεν έσχες» στην κατοικία, αλλά προσθέτει πλήθος επιβαρύνσεων στην ακίνητη περιουσία.
3ον. Επιβεβαιώνει τις κυβερνητικές ανακολουθίες.
Οι παλινωδίες σε σειρά μέτρων, όπως είναι η επιστροφή φόρου από αποδείξεις δαπανών και τα όρια αφο-ρολόγητου, προδίδουν έλλειψη σχεδιασμού.
4ον. Περικλείει αποδεδειγμένα αδιέξοδες πολιτικές επιλογές.
Τα νέα, σκληρότερα, μέτρα συνιστούν εμμονή της Κυβέρνησης στη ίδια λανθασμένη συνταγή.
Στα ίδια μέσα για την υλοποίηση των στόχων.
Παρά τα όλο και ισχνότερα αποτελέσματα.
Ενδεικτικά, το χρέος, παρά τις νέες, μεγάλες μειώσεις εισοδημάτων και τις αποκρατικοποιήσεις, εκτιμάται, το 2015, στο ίδιο ύψος με αυτό που προέβλεπε το Μνημόνιο πριν ένα χρόνο, χωρίς αυτές τις παρεμβάσεις.
Επιστρέφουμε δηλαδή σήμερα στο σημείο που ήμασταν πριν από 1 χρόνο, παρά τις μεγάλες και διευρυνό-μενες θυσίες των πολιτών.
5ον. Είναι κοινωνικά άδικο.
Το Σχέδιο προβλέπει, στο μεγαλύτερο μέρος του οριζόντιες, έκτακτες και μη, φανερές και κρυφές, φορο-λογικές επιδρομές σε βάρος εκείνων που ήδη πληρώνουν προκειμένου να καλύψει τις αστοχίες της οικονο-μικής πολιτικής και την αδυναμία αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής.
Παράλληλα, η κυβέρνηση προχωρά και σε μειώσεις μισθών, σε περικοπές συντάξεων, κύριων και επικου-ρικών, και σε αυξημένες εισφορές σε όλους τους επαγγελματίες, εμπόρους και αγρότες.
Δίνοντας τη χαριστική βολή στην Οικονομία.
6ον. Είναι οικονομικά αναποτελεσματικό.
Το 2011 λαμβάνονται μέτρα ύψους 21 δισ. ευρώ, προκειμένου να μειωθεί το έλλειμμα, εάν μειωθεί, κατά 7 δισ. ευρώ.
Συνεπώς, τα 2/3 από τις θυσίες των πολιτών δεν πιάνουν τόπο.
Πρόκειται για μνημείο οικονομικής αναποτελεσματικότητας.
Και όμως η κυβέρνηση συνεχίζει να προβάλει τη φορολαγνεία της.
Παρά το ότι, σύμφωνα και με την Τράπεζα της Ελλάδος, η «περαιτέρω αύξηση της φορολογικής επιβάρυν-σης των ήδη φορολογουμένων θα κατέληγε, όχι μόνο να επιτείνει την ύφεση, αλλά και να οδηγήσει σε μείωση αντί για αύξηση των εσόδων».
Οδηγώντας στην εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας νοικοκυριών και επιχειρήσεων, στη διεύρυνση της φοροαποφυγής, και στη διόγκωση της φοροδιαφυγής.
7ον. Είναι ανεπαρκές.
Η αναλογία αύξηση εσόδων / περιστολή δαπανών είναι περίπου μισή / μισή.
Όταν, σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία και βιβλιογραφία, η ορθή δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει να βασίζεται, πρωτίστως, στην ουσιαστική συγκράτηση των πρωτογενών δαπανών.
Όμως, σύμφωνα με το Σχέδιο, οι πρωτογενείς δαπάνες εκτιμάται ότι θα μειωθούν μόλις κατά 1 δισ. ευρώ την επόμενη πενταετία.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση φοβάται τους «συντρόφους» και «πελάτες της».
8ον. Είναι ατελές.
Το Πλαίσιο δεν εμπεριέχει ρεαλιστική πρόταση αντιμετώπισης του τεράστιου χρέους.
Χρέος το οποίο αναμένεται να διαμορφωθεί περίπου στο 140% του ΑΕΠ το 2015, από 143% το 2010.
Δηλαδή, εκτιμάται ότι θα μειωθεί μόλις κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ σε 5 χρόνια, παρά τις πρωτό-γνωρες θυσίες του Ελληνικού λαού και τις αποκρατικοποιήσεις.
Οι τόκοι δε θα εκτιναχθούν στα 23 δισ. ευρώ το 2015.
Αποτέλεσμα, οι συνολικοί τόκοι να διαμορφώνονται στα 110 δισ. ευρώ για την περίοδο 2010-2015, όσο το ύψος της βοήθειας της χώρας από τους εταίρους.
9ον. Είναι αντιαναπτυξιακό.
Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων περικόπτεται εφέτος, για έκτη φορά από την αρχή του 2010, στο βωμό της «μαύρης τρύπας» των εσόδων και υπό συνθήκες πρωτόγνωρης ύφεσης και ανεργίας.
10ον. Στις αποκρατικοποιήσεις κυριαρχεί ο «ταμειακός πανικός».
Με αυστηρά χρονοδιαγράμματα, διαδικασίες και αποτιμήσεις που προκαλούν, εύλογα, ερωτηματικά και ανησυχία και αναδεικνύουν αρκετά «θολά σημεία».
Ο υπουργός, κατά τη διάρκεια της τοποθέτησής του πριν από μία εβδομάδα από το βήμα της Βουλής, έκα-νε ιδιαίτερη αναφορά στη χρησιμότητα και στην αναγκαιότητα της πραγματοποίησης αποκρατικοποιήσεων για τον πολίτη.
Η Νέα Δημοκρατία συμφωνεί απολύτως μαζί του.
Αν όμως είναι χρήσιμες γιατί η κυβέρνησή, μέχρι σήμερα, δεν έκανε ούτε μία;
Και αν είναι αναγκαίες γιατί ο Πρωθυπουργός, πριν από λίγα χρόνια ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπο-λίτευσης, καλούσε τον τότε Πρωθυπουργό να «διατηρήσει το δημόσιο έλεγχο στον ΟΤΕ, στα ΕΛΤΑ, στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, στην ΕΥΔΑΠ, στην ΕΥΑΘ και στους άλλους στρατηγικούς οργανισμούς κοινής ωφέλειας της χώρας»;
Γιατί μιλούσε για «επανακρατικοποιήσεις» και απειλούσε «για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για απιστία» στην περίπτωση του ΟΤΕ;
Σήμερα που η κυβέρνηση πούλησε μερίδιο του ΟΤΕ σε πολύ χαμηλότερη τιμή ανά μετοχή, ισχύει η δέ-σμευσή του;
Όμως, η κυβέρνηση έχει αποδείξει, τόσο για το σήμερα όσο και για το χθες, ότι διαθέτει πλεόνασμα πολι-τικού θράσους κατασυκοφάντησης των αντιπάλων της και έλλειμμα πολιτικού θάρρους αναγνώρισης των λαθών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου