Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΟΣΗΜΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ MarketingWeek

Μετά από πολλά χρόνια άκαρπων προσπαθειών μας για την εκλογίκευση της υπόθεσης του αγγελιοσήμου, φτάνουμε σήμερα, με αφορμή τη γενικότερη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό, στην κρίσιμη ώρα για την τύχη του άδικου και παράλογου αυτού φόρου, ο οποίος γεννήθηκε στη διάρκεια της δικτατορίας, αλλά αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα σε έκταση πολιτικά σκάνδαλα της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Με δεδομένο ότι πλησιάζει η ώρα για τη λήψη των τελικών αποφάσεων γύρω από το θέμα αυτό, είναι χρήσιμο να θυμίσουμε σε αδρές γραμμές την ιστορία του αγγελιοσήμου και τους λόγους για τους οποίους πρέπει ο φόρος αυτός, που εισπράττεται υπέρ τρίτων, επιτέλους να καταργηθεί.
Το αγγελιόσημο έχει επιβληθεί δια νόμου στα περισσότερα είδη διαφημιστικής δαπάνης και εισπράττεται από τον σχετικό οργανισμό, ο οποίος το μοιράζει σε επιλεγμένους αποδέκτες (δημοσιογράφους που βρίσκονται εγγεγραμμένοι σε συγκεκριμένους συντεχνιακούς φορείς, υπαλλήλους της ΕΡΤ, εκδότες, εφημεριδοπώλες και τυπογράφους εφημερίδων κ.λπ.). Θεωρητικά αποτελεί ασφαλιστική εισφορά, η οποία όμως -για κάποιο «μυστηριώδη λόγο»- αντί να πληρώνεται από τους συγκεκριμένους εργαζόμενους και εργοδότες, πληρώνεται από ασχέτους. Πληρώνεται δηλαδή -αν κάνει κανείς τη σχετική οικονομική ανάλυση- από τις διαφημιστικές εταιρείες, τους διαφημιζόμενους, τους ιδιοκτήτες και τους (μη δημοσιογράφους) που εργάζονται στα τηλεοπτικά κανάλια, τους μη δημοσιογράφους που δουλεύουν σε επιχειρήσεις Τύπου και βέβαια τους καταναλωτές των μαζικών καταναλωτικών προϊόντων, οι οποίοι τελικά πληρώνουν το κόστος της Διαφήμισης.
Ποια θα ήταν μια ορθολογική λύση στο θέμα του αγγελιοσήμου; Η απάντηση είναι απλή: σταδιακή κατάργησή του και αντίστοιχη σταδιακή αύξηση των εισφορών τις οποίες πληρώνουν οι επωφελούμενοι από το αγγελιόσημο και οι εργοδότες τους, έτσι ώστε τελικά να εφαρμοστούν και σε αυτούς οι διατάξεις οι οποίες θα ισχύουν για όλους τους υπολοίπους. Να ισχύουν δηλαδή σε αυτούς τα ίδια ποσοστά αναπλήρωσης μισθών και ορίων ηλικίας (αν παραμείνουμε σε ένα σύστημα ορισμένων παροχών), που ισχύουν για παράδειγμα για έναν κανονικό υπάλληλο του ΙΚΑ.
Τι φαίνεται ότι επιχειρεί να κάνει η κυβέρνηση; Επιχειρεί να διατηρήσει ένα μεγάλο μέρος του αγγελιοσήμου και να ισχυριστεί ότι το διατηρεί σε αντιστάθμισμα της μη καταβολής στις κατηγορίες που το απολαμβάνουν της βασικής σύνταξης, η οποία καταβάλλεται από το κράτος σε όλους τους συνταξιούχους μετά τα 65. Πρόκειται βέβαια για χονδροειδέστατη κοροϊδία. Τα κατά κεφαλήν έσοδα του αγγελιοσήμου είναι πολύ μεγαλύτερα από τη βασική σύνταξη. Συνεπώς η κυβέρνηση -αν επιμείνει στη θέση αυτή- θα έχει επιλέξει να μοιράσει φορολογικά -στην ουσία- έσοδα ως επιδοτήσεις που θα δίδονται με πολύ μεγαλύτερη αφθονία σε σχετικά ευπορότερους εργαζομένους σε σχέση με αυτές που θα δίδονται στους πραγματικά φτωχούς, που ζουν με συντάξεις μερικών εκατοντάδων ευρώ.
Η ισχύς των συντεχνιών που απολαμβάνουν το αγγελιόσημο είναι ασφαλώς μεγάλη. Όμως στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, οποιαδήποτε υποχώρηση σε συντεχνιακές απόψεις και λογικές υπονομεύει τη συνολική προσπάθεια και μας φέρνει πιο κοντά στον ολέθριο κίνδυνο αποτυχίας του προγράμματος. Γιατί διατηρώντας κάποια προκλητικά συντεχνιακά προνόμια, αφαιρεί ηθικά ερείσματα από τη συνολική προσπάθεια που καταβάλλεται. Αν δε αποτύχει το πρόγραμμα κανείς, ούτε οι υπουργοί και οι βουλευτές, ούτε οι ισχυροί που απολαμβάνουν τα προνόμια που προσφέρει σήμερα το αγγελιόσημο, δεν θα μείνει αλώβητος.