Η κυβέρνηση, για ακόμη μία φορά, επιδίδεται σε άσκοπες και έωλες θριαμβολογίες.
Σε θριαμβολογίες για τη μείωση του ελλείμματος κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ το 2010 (αν και μέχρι πρόσφατα ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών εξέφραζαν τη βεβαιότητά τους ότι η μείω-ση θα ήταν 6 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ).
Η κυβέρνηση όμως:
1ον. Λησμονεί ότι η ίδια ματαίωσε «ώριμες» δημόσιες εισπράξεις του 2009, μετέφερε εισπράξεις του 2009 στο 2010 και μετέθεσε πληρωμές του 2010 στο 2009 (όπως είναι η πληρωμή χρεών νοσοκομείων, οι δαπά-νες για εξοπλιστικά, η μετάθεση είσπραξης ΕΤΑΚ, η κατάργηση ρύθμισης για ημιυπαίθριους, η κατάργη-ση ρύθμισης για λαχεία και ξυστό κ.α.) προκειμένου να επιβαρύνει τη δημοσιονομική κατάσταση του 2009.
2ον. Αποσιωπά το ότι η όποια μείωση, σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό, οφείλεται:
Στην αύξηση της έμμεσης φορολογίας (3 απανωτές αυξήσεις ειδικών φόρων κατανάλωσης σε καύσι-μα, ποτά και τσιγάρα) [κατά 3,2 δισ. ευρώ].
Στις οριζόντιες περικοπές αποδοχών και συντάξεων [κατά 2,5 δισ. ευρώ].
Στη μείωση των δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων [κατά 1,1 δισ. ευρώ].
Στη μείωση των μεταβιβαστικών πληρωμών (μειώσεις σε αμυντικές δαπάνες, εξόφληση χρεών νοση-λευτικών ιδρυμάτων) και σε εθνικολογιστικές προσαρμογές [κατά 2,9 δισ. ευρώ].
Συνεπώς, η μείωση του ελλείμματος προέρχεται, κυρίως, από λογιστικές ταξινομήσεις, από τη φορολογική αφαίμαξη νοικοκυριών και επιχειρήσεων, από την περιοριστική εισοδηματική πολιτική και από τον «στραγγαλισμό» των δημοσίων επενδύσεων.
Δηλαδή, από πολιτικές επιλογές που ενισχύουν τις υφεσιακές τάσεις της Οικονομίας.
Και όχι από τη μείωση της σπατάλης.
Άλλωστε, σύμφωνα και με την τελευταία Έκθεση για τη Νομισματική Πολιτική της Τράπεζας της Ελλά-δος, «η [δημοσιονομική] πρόοδος επιτεύχθηκε κυρίως με μέτρα οριζόντιας εφαρμογής, όπως περικοπή μι-σθών και συντάξεων και αύξηση φόρων, χωρίς ουσιαστικές βελτιώσεις στο μέγεθος και τις λειτουργίες του κράτους» [Τράπεζα της Ελλάδος, Νομισματική Πολιτική 2010-2011, Φεβρουάριος 2011, σελ. 20].
3ον. Αποδέχεται ότι οι αποκλίσεις στους στόχους οφείλονται, κυρίως, στη βαθύτερη από την αναμενόμενη ύφεση και στην επιδείνωση στα φορολογικά έσοδα λόγω της ασκούμενης πολιτικής.
4ον. Αγνοεί τη δημιουργία ενός τεράστιου «εσωτερικού χρέους», ύψους 5,4 δισ. ευρώ (μάλιστα ο πρώην Υπουργός κ. Αλ. Παπαδόπουλος εκτιμά ότι το πραγματικό έλλειμμα του 2010 υπερβαίνει το 13% του Α-ΕΠ).
Και όλα αυτά χωρίς να κάνει την παραμικρή αναφορά στο ύψος του χρέους και τη δυναμική του.
Χρέος το οποίο διαμορφώθηκε στο 142,8% του ΑΕΠ το 2010, υψηλότερο κατά 15,7 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ έναντι του 2009, το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης.
Είναι προφανές ότι η οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης είναι αδιέξοδη.
Και δεν μπορεί κανείς να αποκρύψει αυτή την πραγματικότητα από τους Έλληνες πολίτες.
Οι οποίοι άλλωστε και την βιώνουν στην πράξη καθημερινά.
Σε θριαμβολογίες για τη μείωση του ελλείμματος κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ το 2010 (αν και μέχρι πρόσφατα ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών εξέφραζαν τη βεβαιότητά τους ότι η μείω-ση θα ήταν 6 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ).
Η κυβέρνηση όμως:
1ον. Λησμονεί ότι η ίδια ματαίωσε «ώριμες» δημόσιες εισπράξεις του 2009, μετέφερε εισπράξεις του 2009 στο 2010 και μετέθεσε πληρωμές του 2010 στο 2009 (όπως είναι η πληρωμή χρεών νοσοκομείων, οι δαπά-νες για εξοπλιστικά, η μετάθεση είσπραξης ΕΤΑΚ, η κατάργηση ρύθμισης για ημιυπαίθριους, η κατάργη-ση ρύθμισης για λαχεία και ξυστό κ.α.) προκειμένου να επιβαρύνει τη δημοσιονομική κατάσταση του 2009.
2ον. Αποσιωπά το ότι η όποια μείωση, σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό, οφείλεται:
Στην αύξηση της έμμεσης φορολογίας (3 απανωτές αυξήσεις ειδικών φόρων κατανάλωσης σε καύσι-μα, ποτά και τσιγάρα) [κατά 3,2 δισ. ευρώ].
Στις οριζόντιες περικοπές αποδοχών και συντάξεων [κατά 2,5 δισ. ευρώ].
Στη μείωση των δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων [κατά 1,1 δισ. ευρώ].
Στη μείωση των μεταβιβαστικών πληρωμών (μειώσεις σε αμυντικές δαπάνες, εξόφληση χρεών νοση-λευτικών ιδρυμάτων) και σε εθνικολογιστικές προσαρμογές [κατά 2,9 δισ. ευρώ].
Συνεπώς, η μείωση του ελλείμματος προέρχεται, κυρίως, από λογιστικές ταξινομήσεις, από τη φορολογική αφαίμαξη νοικοκυριών και επιχειρήσεων, από την περιοριστική εισοδηματική πολιτική και από τον «στραγγαλισμό» των δημοσίων επενδύσεων.
Δηλαδή, από πολιτικές επιλογές που ενισχύουν τις υφεσιακές τάσεις της Οικονομίας.
Και όχι από τη μείωση της σπατάλης.
Άλλωστε, σύμφωνα και με την τελευταία Έκθεση για τη Νομισματική Πολιτική της Τράπεζας της Ελλά-δος, «η [δημοσιονομική] πρόοδος επιτεύχθηκε κυρίως με μέτρα οριζόντιας εφαρμογής, όπως περικοπή μι-σθών και συντάξεων και αύξηση φόρων, χωρίς ουσιαστικές βελτιώσεις στο μέγεθος και τις λειτουργίες του κράτους» [Τράπεζα της Ελλάδος, Νομισματική Πολιτική 2010-2011, Φεβρουάριος 2011, σελ. 20].
3ον. Αποδέχεται ότι οι αποκλίσεις στους στόχους οφείλονται, κυρίως, στη βαθύτερη από την αναμενόμενη ύφεση και στην επιδείνωση στα φορολογικά έσοδα λόγω της ασκούμενης πολιτικής.
4ον. Αγνοεί τη δημιουργία ενός τεράστιου «εσωτερικού χρέους», ύψους 5,4 δισ. ευρώ (μάλιστα ο πρώην Υπουργός κ. Αλ. Παπαδόπουλος εκτιμά ότι το πραγματικό έλλειμμα του 2010 υπερβαίνει το 13% του Α-ΕΠ).
Και όλα αυτά χωρίς να κάνει την παραμικρή αναφορά στο ύψος του χρέους και τη δυναμική του.
Χρέος το οποίο διαμορφώθηκε στο 142,8% του ΑΕΠ το 2010, υψηλότερο κατά 15,7 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ έναντι του 2009, το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης.
Είναι προφανές ότι η οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης είναι αδιέξοδη.
Και δεν μπορεί κανείς να αποκρύψει αυτή την πραγματικότητα από τους Έλληνες πολίτες.
Οι οποίοι άλλωστε και την βιώνουν στην πράξη καθημερινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου