ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ''ΚΑΚΟΙ'' ΤΟΥ ΔΝΤ;

Πολλά ακούμε για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο άλλα δεν έχει γίνει ευρέως γνωστό τι ακριβώς θα μας ζητήσουν αν, τελικά δεν ευδοκιμήσει κάποιο πακέτο βοήθειας από την Ευρώπη και αναγκαστεί η Ελληνική κυβέρνηση να προσφύγει στο ΔΝΤ για να καλύψει με ευνοϊκότερο επιτόκιο τις δανειακές μας ανάγκες.



Η λίστα των όσων μπορεί να απαιτήσει το ΔΝΤ από την Ελλάδα παρουσιάζεται πάνω κάτω ως η εξής:


Τι από όλα αυτά δεν έπρεπε να κάνουμε από μόνοι μας τώρα και τουλάχιστον μια δεκαετία;


1.Πλήρης αναδόμηση στην τοπική αυτοδιοίκηση όπου και εντοπίζεται ανεξέλεγκτη σπατάλη πόρων.


2.Άρση της μονιμότητας.


3.Εξίσωση ορίων ηλικίας για άνδρες και γυναίκες στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα με ενιαίο όριο συνταξιοδότησης τα 67.


4.Κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών. Ίσως επιβιώσουν 2-3 κατηγορίες.


5.Πλήρης κατάργηση 14ου και 13ου μισθού στο Δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα.


6.Φορολόγηση των αγροτών.


7.Φορολόγηση όλων των εισοδημάτων από το πρώτο ευρώ.


8.Απελευθέρωση όλων των κλειστών επαγγελμάτων.


9.Επιβολή ΦΠΑ σε όλες τις υπηρεσίες (δικηγόροι, συμβολαιογράφοι κ.λ.π.)


10.Περαιτέρω ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων


11.Πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.


12.Ριζική αναδιάρθρωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και του τρόπου λειτουργίας των κρατικών νοσοκομείων.


13.Ριζική αναδιοργάνωση της Παιδείας. Προτείνονται δίδακτρα στα πανεπιστήμια με κάποια πρόβλεψη για τα χαμηλά εισοδήματα.


14.Προτείνουν και άλλα («τεχνικής φύσεως») θέματα τα οποία θα συρρικνώσουν το Δημόσιο και θα καταστείλουν τις δημόσιες δαπάνες.


15. Απόλυση 230.000 εργαζομένων από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, με κατάργηση θέσεων, ενοποίηση και συγχωνεύσεις οργανισμών, ΔΕΚΟ κ.λ.π.


Το ερώτημα είναι το εξής. Τι από όλα αυτά δεν έπρεπε να κάνουμε από μόνοι μας τώρα και τουλάχιστον μια δεκαετία;


Ποιο από όλα αυτά δεν μας έχει επισημανθεί ξανά και ξανά από διεθνείς οργανισμούς, εταιρείες μελετών, οίκων αξιολόγησης αλλά και από την ίδια την ΕΕ, Μήπως δεν έπρεπε τώρα και πολλά χρόνια να αναδιαρθρώσουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας; Η μήπως δεν ξέρουμε από μόνοι μας ότι η ανωτάτη εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι αποτυχημένη; Δεν ξέρουν ακόμα και οι πέτρες ότι έχουμε μια διογκωμένη, δυσκίνητη, διεφθαρμένη, σπάταλη και αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση; Υπάρχει άραγε κάποιος που δεν μας έχει πει να ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα; Δεν μας έχουν τονίσει άπειρες φορές ότι ανοίγοντας τα, θα εξοικονομηθούν πόροι τουλάχιστον 1% του ΑΕΠ ετησίως για πολλά χρόνια;


Η Νέα Υόρκη έχει 8 εκ κατοίκους αλλά μόνο έναν δήμαρχο. Η Αθήνα (αν δεν κάνω λάθος) έχει 52 δήμους και κοινότητες. Δεν είναι αυτό μια τεράστια σπατάλη πόρων; Είναι ανάγκη να μας το πει το ΔΝΤ; Ακόμα και σε επίπεδο διαφθοράς να το δει κάνεις, άλλο είναι να προσπαθείς να πατάξεις τη διαφθορά σε 52 νομαρχιακά και δημοτικά μέγαρα και άλλο σε ένα. Τι χρειάζεται ο δήμος Χαλανδρίου 3 νομαρχιακά μέγαρα; Τι κάνουν όλοι αυτοί οι δημοτικοί υπάλληλοι άραγε εκεί; Τι το χρειάζεται το καινούργιο νομαρχιακό μέγαρο ο δήμος Περιστερίου; Τα ΚΕΠ πλέον εξυπηρετούν τις περισσότερες ανάγκες των δήμων – δεν θα έπρεπε να καταργήσουμε τους δήμους και να εξυπηρετούνται οι πολίτες μέσω των ΚΕΠ; Χρειάζεται άραγε να μας πει το ΔΝΤ ότι θα πρέπει να αναδομήσουμε την τοπική αυτοδιοίκηση για να μειώσουμε την “ανεξέλεγκτη σπατάλη πόρων”;


Όλες αυτές οι επισημάνσεις του ΔΝΤ (αλλά και της ΕΕ) θα έπρεπε να είχαμε αρχίσει να τις κάνουμε μόνοι τώρα και τουλάχιστον 15 χρόνια. Όχι διότι μας τα επέβαλαν η διότι μας τα είπαν, αλλά διότι είναι πράγματα που πρέπει να γίνουν προκειμένου να έχουμε μια ανταγωνιστική οικονομία


Όλες αυτές οι επισημάνσεις του ΔΝΤ (αλλά και της ΕΕ) θα έπρεπε να είχαμε αρχίσει να τις κάνουμε μόνοι τώρα και τουλάχιστον 15 χρόνια. Όχι διότι μας τα επέβαλαν η διότι μας τα είπαν, αλλά διότι είναι πράγματα που πρέπει να γίνουν προκειμένου να έχουμε μια ανταγωνιστική οικονομία. Επιπλέον, αυτά που μας ζητάνε, είναι πράγματα που έχουν εφαρμοστεί σε όλες τις δυτικές χώρες του κόσμου. Δεν είναι δηλαδή εξωπραγματικές απαιτήσεις που θα αγγίξουν μόνο εμάς. Το πρόβλημα όμως τώρα είναι ότι δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια του χρόνου να μην τα εφαρμόσουμε. Είμαστε σαν τους κακούς μαθητές στο σχολείο, που ενώ ξέρουν ότι την άλλη εβδομάδα έχουν διαγώνισμα, διαβάζουν μόνο την τελευταία μέρα και όχι πριν τις 10 το βράδυ. Αποτέλεσμα είναι ότι τώρα θα πρέπει να εφαρμόσουμε ένα είδος crash course διοικητικών και διαρθρωτικών αλλαγών. Αυτές οι αλλαγές ναι μεν θα επιφέρουν σοκ στους περισσότερους Έλληνες πολίτες, αλλά δυστυχώς είναι το αναγκαία φάρμακα για να πάμε μπροστά και για να μπει μια τάξη στα του οίκου μας.


Το κόστος χρηματοδότησης ενός δανείου από το ΔΝΤ, σύμφωνα με την Αγγλική εφημερίδα Telegraph θα είναι 3.25%. Αυτό είναι τουλάχιστον κατά 1 μονάδα λιγότερο από οτιδήποτε έχει προσφερθεί να δώσει η Ευρώπη. Σε συνδυασμό με την εμπειρία που έχει το ΔΝΤ στην αναδιοργάνωση χωρών όπως η Ελλάδα, μάλλον το ΔΝΤ είναι η καλύτερη επιλογή.


Πάνω από όλα δεν είναι το τέλος του κόσμου. Θα τα καταφέρουμε και θα επιζήσουμε. Τέλος, το ΔΝΤ δεν είναι ο μεγάλος «Μπαμπούλας», που θα έρθει να επιβάλει στους Έλληνες σκληρά μέτρα λιτότητας, με σκοπό να μας σκλαβώσει στις παγκοσμιοποιημένες δυνάμεις του κεφαλαίου! Χείρα βοηθείας προσφέρουν οι άνθρωποι και είναι μία χείρα βοηθείας που καλά θα κάνουμε να πάρουμε.


Γιώργος Καισάριος


—————————————————————-


Σημειώσεις:


Δημοσιεύτηκε στο newstime.gr στις 19/3/2010


Ποιοι ωφελήθηκαν από την υπερχρέωση;


Ο όρος «κρίση» είναι αβανταδόρικος. Χρησιμοποιείται από τους επιτήδειους για να φορτώσει σε άλλους την υπερχρέωση της χώρας. Για την κρίση φταίνε οι Γερμανοί, ο Σόρος (το διάβασα κι’ αυτό), οι αγορές, οι κερδοσκόποι, η παγκοσμιοποίηση, ο καπιταλισμός, οι νεοφιλελεύθεροι. Αλλά για την υπερχρέωση δεν μπορεί να φταίει άλλο από το ότι για δεκαετίες καταναλώναμε περισσότερα απ’ όσα παρήγαμε και ότι άρα ζούσαμε με δανεικά. Μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια δανειστήκαμε 300 δισ. ευρώ. Όσο το συνολικό εξωτερικό χρέος της χώρας.


Η μισθοδοσία μόνο των υπαλλήλων του δημοσίου απορρόφησε το 70% περίπου των κρατικών δαπανών -30 δισ. ευρώ ετησίως. Εκεί δρουν προνομιούχες συντεχνίες (π.χ. επιχειρήσεις δημοσίου ενδιαφέροντος). Άλλες συντεχνίες λυμαίνονται το κράτος μέσω εκβιασμών με όμηρο την κοινωνία (π.χ. αγρότες) και άλλες λυμαίνονται απ’ ευθείας την κοινωνία μέσω προνομίων που τους χάρισε το κράτος (π.χ. κλειστά επαγγέλματα)


Πόσα από τα δανεικά πήγαν στο μεγάλο κεφάλαιο; Η μισθοδοσία μόνο των υπαλλήλων του δημοσίου απορρόφησε το 70% περίπου των κρατικών δαπανών -30 δισ. ευρώ ετησίως. Εκεί δρουν προνομιούχες συντεχνίες (π.χ. επιχειρήσεις δημοσίου ενδιαφέροντος). Άλλες συντεχνίες λυμαίνονται το κράτος μέσω εκβιασμών με όμηρο την κοινωνία (π.χ. αγρότες) και άλλες λυμαίνονται απ’ ευθείας την κοινωνία μέσω προνομίων που τους χάρισε το κράτος (π.χ. κλειστά επαγγέλματα). Για τους καπιταλιστές (εργολάβους, προμηθευτές κλπ.) απέμεινε ένα 10%, αφού το άλλο 20% πήγε στα χρεολύσια. (Α. Ανδριανόπουλος). Στη συνέχεια, μέσω της παραοικονομίας, της διαφθοράς και της κυκλοφορίας του χρήματος, συμμετείχαμε στο πάρτυ και οι υπόλοιποι. Συνεπώς είμαστε σχεδόν όλοι -αν και ανισομερώς- συνένοχοι της υπερκατανάλωσης.


Είμαστε συνένοχοι και στη φοροδιαφυγή. Σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ (14/3/10), ο Κων. Τσουκαλάς ειρωνεύεται την άποψη ότι ο φοροφυγάς μικροϋδραυλικός είναι εξίσου «ένοχος» και «ανήθικος» με τον φοροφυγάδα μεγαλοεφοπλιστή. Δεν δικαιολογεί όμως την ειρωνεία του με συγκριτικά νούμερα. Τα νούμερα λένε ότι 6 στις 10 επιχειρήσεις πιάστηκαν να φοροδιαφεύγουν (Καθημερινή, 21/8/09). Προσθέστε όσες δεν πιάστηκαν. Προσθέστε και τη μαύρη δεύτερη εργασία πολλών μισθωτών και ελευθέρων επαγγελματιών και θα καταλήξετε ότι η μεγάλη φοροδιαφυγή γίνεται από τους «μικροϋδραυλικούς».


Είμαστε λοιπόν σχεδόν όλοι συνένοχοι και είναι σωστό να πληρώσουμε όλοι. Υπό δυο προϋποθέσεις όμως. Πρώτον, η επιβάρυνση να είναι αναλογική. Αυτό σημαίνει αγνόηση ή και καταπολέμηση των συντεχνιών, που θρασύτατα απαιτούν ακόμα και τώρα προνόμια (Βουλή, ταξιτζήδες, μηχανικοί κλπ). Δύσκολη υπόθεση ομολογώ, αφού οι περισσότεροι συνδικαλιστές ανήκουν στο κυβερνών κόμμα.


Δεύτερον, να ληφθούν μέτρα ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια. Παράδειγμα: καταγγέλλεται πανταχόθεν ο υπέρογκος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Και αντί να μειωθεί ο υπέρογκος αριθμός τους, μειώθηκε ο μισθός τους, που κάθε άλλο παρά υπέρογκος είναι. Η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων θα προήγε την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα του δημοσίου. Η μείωση του μισθού προάγει τη μιζέρια των υπαλλήλων και την αναποτελεσματικότητα, μαζί και τη διαφθορά. Μπορεί να κατηγορηθώ για ανάλγητος, αφού προτείνω απολύσεις. Πιστεύω όμως ότι δεν είναι λιγότερο ανάλγητο να πληρώνουμε όλοι, ακόμα και αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, υπεράριθμους αργόμισθους. Η πιο φιλολαϊκή πολιτική είναι ο ορθολογισμός και η ανάπτυξη.


Διονύσης Γουσέτης